Ingeborg: Het mysterie van een naam die me overal volgt

Ik ben Ingeborg. Een naam die ik mijn hele leven met me meedraag, een naam die me altijd op de een of andere manier heeft achtervolgd.

In de kleuterschool werd ik gepest omdat ik de enige was met die naam. "Inge-borg, Inge-borg," zongen ze, hun stemmen vol spot. Ik wilde mezelf verstoppen, verdwijnen in de anonimiteit van een meer algemene naam.

Maar de middelbare school bood weinig verlichting. "Ingeborg, de Duitse prinses," noemden ze me. Ik walgde van het idee om geassocieerd te worden met royalty, met een verleden dat niets met mij te maken had.

Toch bleef mijn naam mij overal volgen. Op de universiteit ontmoette ik een Erasmus-student uit Duitsland die toevallig ook Ingeborg heette. We werden vrienden en deelden onze verhalen, verhalen waarin onze namen een centrale rol speelden.

Ze vertelde me dat de naam in Scandinavië ook voorkwam, wat me een vreemd gevoel van verbondenheid gaf. Het was alsof mijn naam een brug was tussen landen en culturen, een mystiek symbool dat een gemeenschappelijke band tussen ons creëerde.

Maar toen kwam ik terug naar mijn geboorteland en daar ontdekte ik een nog vreemdere dimensie van mijn naam. Bijna overal waar ik ging, ontmoette ik iemand die mijn naam kende. Soms was het een ver familielid, soms een oude bekende. Het was alsof mijn naam een routekaart was die mensen naar mij leidde.

En zo ben ik gaan geloven dat mijn naam meer is dan alleen een label. Het is een onderdeel van mij geworden, een draad die me verbindt met mijn verleden, mijn heden en misschien zelfs mijn toekomst. Ingeborg: een naam die mysterieus, uniek en onuitwisbaar is.

Nu omarm ik mijn naam. Ik ben Ingeborg en ik ben trots op mijn identiteit. Het is een naam die me heeft gevormd, die me heeft gedefinieerd en die me voor altijd zal blijven volgen. En hoewel het misschien niet de meest voorkomende of modieuze naam is, is het mijn naam en het is perfect voor mij.