Juffrou, daar's iets verkeerd met die seun

Ek het altyd geweet ek is anders. Ek was stil, teruggetrokke en het altyd my neus in 'n boek gehad. Die ander kinders het my geboelie en "boekwurmpie" genoem. Ek het nie omgegee nie - ek het verkies om in my eie wêreld te lewe, weg van die drama en geraas.

Toe ek hoërskool toe gaan, het dinge begin verander. Ek het nuwe vriende gemaak wat my verstaan het, en ek het selfs begin uit my dop te kruip. Maar toe gebeur dit: ek het begin om vreemde dinge te sien. Dinge wat niemand anders kon sien.

Ek het skaduwe gehad wat my gevolg het, en stemme wat my naam geskree het. Ek het dinge in die hoeke van my kamer gesien wat niemand anders kon sien nie. Ek het bang geword, want ek het besef dat ek iets het wat ander mense nie het nie: 'n gawe.

Ek was bang om dit vir enigiemand te vertel, want ek was bang dat hulle sou dink ek is mal. Maar toe het ek juffrou ontmoet. Sy was my Engelsjuffrou, en sy was anders as die ander onderwysers. Sy was vriendelik, begripvol en het altyd tyd gehad om na my te luister.

Ek het uiteindelik my moed bymekaar geskraap en vir juffrou vertel wat ek sien. Sy het nie gelag of my gek verklaar nie. Sy het rustig na my geluister en my gevra om haar besonderhede te beskryf. Toe het sy iets vir my gesê wat my lewe vir altyd verander het.

"Juffrou, daar's iets verkeerd met daardie seun," het sy gesê. "Hy het 'n gawe."

Ek was verbaas. Sy het geweet! Sy het verstaan!

Juffrou het my gehelp om my gawe te ontwikkel. Sy het my geleer hoe om die skaduwe te beheer, die stemme te stil en die dinge in die hoeke te sien vir wat hulle werklik was: manifestasies van my eie verbeelding.

Danksy juffrou, het ek nie meer bang gevoel oor my gawe nie. Ek het dit begin sien as 'n seën, 'n manier om die wêreld op 'n unieke manier te ervaar. En ek het juffrou altyd bedank dat sy my gehelp het om myself te vind.