Lawine Oostenrijk

Een onvergetelijke wintersportvakantie die eindigde in een nachtmerrie
Ik had altijd al willen skiën. De gedachte aan het glijden over de besneeuwde hellingen, de frisse berglucht inademen en het adembenemende uitzicht bewonderen maakte me helemaal enthousiast. Dus toen mijn vrienden voorstelden om een skivakantie naar Oostenrijk te boeken, zei ik volmondig ja.
We kwamen aan in een pittoresk dorpje, omringd door majestueuze bergen en glinsterende sneeuw. De sfeer was feestelijk en we keken ernaar uit om de volgende dag de pistes op te gaan.
Op de eerste dag van het skiën was het prachtig weer. De zon scheen en de sneeuw was perfect. We hadden een geweldige tijd, genietend van de snelheid en de vrijheid die skiën met zich meebrengt.
Maar op de tweede dag veranderde alles. Het begon 's ochtends met wat sneeuwval, maar toen we aankwamen bij de lift, was de sneeuwval veel heviger geworden. We besloten toch maar omhoog te gaan, denkend dat het wel zou stoppen.
Toen we bovenaan de berg aankwamen, werd het zicht steeds slechter. De wind huilde en de sneeuw stuifde alle kanten op. We konden nauwelijks vooruit zien, maar besloten toch om voorzichtig naar beneden te skiën.
Na een paar minuten skiën merkte ik dat de sneeuw onder mijn ski's begon te veranderen. Het werd zachter en losser. Ik probeerde te stoppen, maar het was te laat. Ik voelde mezelf naar voren glijden in een oncontroleerbare beweging.
Plotseling verloor ik mijn evenwicht en viel ik. Ik rolde en gleed door de sneeuw met een steeds toenemende snelheid. Ik had geen controle meer over mijn lichaam.
Ik wist niet hoe lang ik gleed, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik schreeuwde om hulp, maar mijn stem werd overstemd door het gehuil van de wind. Ik dacht dat ik zou sterven.
Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. Ik kwam tot stilstand. Ik lag in een diepe sneeuwbank, maar ik leefde. Ik was geblesseerd, maar ik leefde.
Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was alleen, verloren en gewond. Ik probeerde mezelf uit de sneeuw te graven, maar het lukte me niet. Ik was uitgeput en had veel pijn.
Ik bleef daar liggen, wachtend op hulp. Ik dacht aan mijn vrienden en familie, en hoe bang ze zouden zijn als ze zouden ontdekken wat er met me was gebeurd.
Na een tijdje hoorde ik stemmen. Ik schreeuwde zo hard als ik kon. Enkele minuten later zag ik twee skiliftwachters naar me toe komen. Ze hielpen me uit de sneeuw en brachten me naar de skikliniek.
Ik had geluk. Ik had gebroken ribben en een gekneusde enkel, maar geen levensbedreigende verwondingen. Ik bracht een paar dagen in het ziekenhuis door en keerde toen terug naar huis om te herstellen.
Het ongeluk heeft me voor altijd veranderd. Ik ben me nu veel bewuster van de gevaren van skiën en neem nooit meer risico's. Ik ben ook dankbaar voor de reddingswerkers die mijn leven hebben gered.
Ik ben blij dat ik dit verhaal kan delen, zodat anderen kunnen leren van mijn fouten. Skiën is een geweldige sport, maar het is belangrijk om de gevaren te kennen en altijd veilig te skiën.