Leszek Długosz

Leszek Długosz to jeden z najwybitniejszych polskich historyków, który żył w XV wieku. Urodził się w Brzeźnicy w 1415 roku, a zmarł w Krakowie w 1480 roku. Był biskupem krakowskim, a także kanclerzem i podkanclerzem królewskim. Swoje życie poświęcił przede wszystkim historiografii.
Najważniejszym dziełem Długosza są "Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego". Jest to jeden z najważniejszych źródeł historycznych dotyczących historii Polski od czasów najdawniejszych do końca XV wieku. Dzieło to składa się z 12 ksiąg, które obejmują okres od czasów legendarnych do roku 1480. Długosz opierał się na źródłach pisanych, takich jak kroniki, dokumenty i listy, a także na własnych obserwacjach i relacjach świadków.
Długosz był również autorem innych dzieł historycznych, takich jak "Żywoty biskupów krakowskich" i "Banderia Prutenorum". W swoich pracach Długosz przedstawiał historię Polski w sposób obiektywny i rzetelny. Był krytyczny wobec władzy królewskiej, ale jednocześnie doceniał jej rolę w rozwoju państwa.
Długosz był jednym z najbardziej wykształconych ludzi swojego czasu. Studiował na Akademii Krakowskiej, a także na uniwersytetach w Padwie i Bolonii. Znał łacinę, grekę i hebrajski. Był również znawcą prawa kościelnego i świeckiego.
Długosz był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach. Interesował się astronomią, geografią i historią naturalną. Był również bibliofilem i kolekcjonerem dzieł sztuki. Zgromadził jedną z największych bibliotek w Polsce.
Długosz był także mecenasem sztuki. Wspierał artystów i uczonych. Był fundatorem kaplicy w katedrze wawelskiej, w której został pochowany.
Długosz był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej historiografii. Jego dzieła są cennym źródłem wiedzy o historii Polski. Był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach i wielkim zaangażowaniu w rozwój nauki i sztuki.