Maar wat is er nou écht gebeurd in Bologna?

Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor het eerst naar Bologna ging. Ik was jong, ik was naïef, en ik was helemaal niet voorbereid op wat ik zou aantreffen. Ik had verwacht een mooie, historische stad te vinden, en dat was het ook wel, maar er was ook iets anders...

Iets duisters.

Ik weet niet precies wat het was, maar er hing een vreemde sfeer in de lucht. De mensen waren vriendelijk, maar op een afstandelijke manier. De straten waren schoon, maar er was een onmiskenbare ondertoon van verval. En het eten... het eten was heerlijk, maar het was ook een beetje... vreemd.

Ik kan het niet beschrijven, maar er was iets niet pluis in Bologna. Iets wat niet klopte.

Ik bracht een week in de stad door, en de hele tijd voelde ik me ongemakkelijk. Ik kon mijn vinger er niet opleggen, maar ik had het gevoel dat ik werd bekeken. Dat er iets op de loer lag.

En toen, op mijn laatste dag, gebeurde het.

Ik liep door de straten, op weg naar het treinstation, toen ik een geluid hoorde. Het was een zacht gefluister, alsof iemand mijn naam fluisterde. Ik stopte en draaide me om, maar er was niemand te zien.

Ik liep verder, maar het gefluister bleef. Het werd luider, en ik begon te versnellen. Ik rende de straat uit, de hoek om, en ik stopte pas toen ik bij het treinstation was.

Ik keek achterom, maar er was niemand te zien. Het gefluister was verdwenen.

Ik weet niet wat er in Bologna is gebeurd. Misschien was het mijn verbeelding. Misschien was het iets anders.

Maar wat ik wel weet, is dat ik nooit meer terug ben gegaan.

Als je ooit naar Bologna gaat, wees dan voorzichtig. Er schuilt iets in de schaduwen, iets dat je niet wilt tegenkomen.