Maibaon Na Mayaman!

Ngayong panahon ng tag-ulan, may isang salita na nagbibigay ng init sa ating puso at pakiramdam: kape.

Ang kape, na inumin ng mga diyos at ordinaryong tao, ay isang mainit na yakap ng kaginhawahan sa panahon ng maulan na gabi. Inihahalintulad natin ito sa isang mainit na kumot na nagpapanatili sa atin ng init at ilayo sa lamig at pagkasawa. Para sa marami, ito ay higit pa sa isang inumin—ito ay isang karanasan, isang ritwal na nagdadala ng kagalakan at pagpapaginhawa.

Ngunit hindi lahat ay nakakaranas ng kape sa parehong paraan. Para sa mga mayayaman, ang kape ay isang tanda ng kanilang katayuan, isang bagay na ipinagmamalaki at iniinom sa mga tasa na ipinagmamalaki. Para sa kanila, ang kape ay isang simbolo ng tagumpay, isang bagay na maaari nilang isuot bilang isang badge ng dangal.

Ngunit para sa mga mahihirap, ang kape ay isang luho, isang bagay na hindi nila laging kayang bilhin. Para sa kanila, ang kape ay isang pangarap, isang bagay na kanilang ninanais ngunit hindi kayang makuha. Kadalasan, ang kanilang kape ay binubuo ng mga tirang lupa at binibili sa mga plastik na tasa, isang paalala ng kanilang kahirapan.

Kaya't habang nakaupo tayo rito sa ating mga komportableng tahanan, na humihigop sa ating mainit na tasa ng kape, huwag nating kalimutan ang mga hindi gaanong mapalad. Huwag nating kalimutan ang mga taong kailangang maghintay ng pasukan ng panahon upang makatikim ng isang tasa ng kanilang paboritong inumin.

Huwag nating hayaang ang kape ay maging isang simbolo ng elitismo. Sa halip, gawin natin itong isang simbolo ng pagkakaisa, isang bagay na maaaring tangkilikin ng lahat, anuman ang kanilang katayuan sa buhay. Sapagkat sa huli, ang kape ay hindi tungkol sa pera o katanyagan—tungkol ito sa pagbabahagi ng isang tasa ng init at ginhawa sa mundo.