Ar bhean bhrónach, ar bhean uasal,
Ar bhean chaoin, ar bhean álainn,
Tá do bhuairt ag brón orm, tá do chaoineadh ag géaradh mo chroí.
D'éirigh tú as an saol seo i bhfad ró-luath,
Ní raibh tú ach páiste beag,
Le do chuid suilt fada dubha agus do shúile glasa geala.
Bhí tú i gcónaí ag gáire agus ag imirt,
Bhí tú i gcónaí chomh lán de bheatha,
Ach anois tá tú imithe, agus tá mo chroí briste.
Níor thuill tú an cineál báis seo,
Bhí tú i ndearadh Dé, agus ní raibh ort ach dea-mhian.
Ach anois tá tú imithe, agus tá an saol i bhfad níos boichte.
Cuimhneofar ort i gcónaí, Malika,
Mar an bhean álainn, cumasach a bhí tú.
Faoi choimirce Dé go raibh do anam.