Marbh agus Curtha

Bíonn droichead idir an saol seo agus an saol eile, idir an t-am atá caite agus an t-am atá le teacht. Is droichead í an bás, áit a bhfaighimid smaoineamh ar a bhfuil caite agus a bhfuil le teacht.

Tá sé deacair aire a thabhairt ar an bás, ach tá sé deacair freisin aire a thabhairt ar an saol. Bíonn muid chomh gnóthach lena bhfuil le déanamh go ginearálta nach bhfuil am againn smaoineamh ar a bhfuil caite nó a bhfuil le teacht. Ach tá an bás i gcónaí linn, ag fágáil cuimhneacháin dúinn agus ag cur fáilte roimh an todhchaí.

Tá sé tábhachtach aire a thabhairt ar an bás, ach tá sé tábhachtach freisin aire a thabhairt ar an saol. Tá an beirt acu páirteanna lárnacha dár n-eispéireas daonna, agus ní féidir linn a cheangal go hiomlán más rud é nach bhfaighimid smaoineamh ar an dá thaobh den droichead.

Nuair a bhí mé óg, bhí eagla orm roimh an bás. Ní raibh a fhios agam cad a bhí ann nó cad a tharlaíonn duit nuair a fuair tú bás. Ach mar a d'fhás mé níos sine, thosaigh mé a thuiscint go bhfuil an bás páirt nádúrtha den saol. Is é an t-aon rud atá cinnte sa saol gur gá dúinn bás a fháil ag deireadh an lae.

Nílim eagla roimh an bás a thuilleadh. Is cosúil le cara a bheidh ag fanacht liom go dtí an lá deireanach. Ní fios agam cad a tharlaíonn nuair a fuair tú bás, ach táim cinnte go mbeidh sé díol spéise.

Go dtí sin, beidh mé ag maireachtáil mo shaol go hiomlán. Beidh mé ag déanamh na rudaí a thaitin liom agus ag caiteamh ama le mo lucht leanúna. Agus nuair a bheidh an t-am ann dom bás a fháil, beidh mé réidh.

Agus b'fhéidir, i ndiaidh mo bháis, beidh mo chuid cuimhneacháin ina droichead idir an saol seo agus an saol eile. Cuimhneacháin na rudaí a rinne mé, na daoine a d'eolas mé, agus na háiteanna a chonaic mé. Agus b'fhéidir, tríd mo chuimhneacháin, beidh bealach ann do dhaoine eile an droichead a thrasnú idir an saol seo agus an saol eile.