Marc Shasanaigh

Bhí mé ina bheagán páiste nuair a chuala mé an scéal seo den chéad uair. Bhí sé ag tráthnóna fuar sa gheimhreadh, agus bhí mo theaghlach go léir cruinnithe timpeall ar an tine. Bhí mo sheanathair ag insint scéalta dúinn, mar a dhéantaí go minic.

Bhí an scéal seo faoi fhear darbh ainm Marc Shasanaigh. Bhí sé ina fhear fánach, agus ní raibh aon teaghlach aige. Bhí sé ina chónaí i gcabán beag ar imeall an bhaile, agus ní raibh mórán oibre aige. Bhí sé ag brath ar charthanacht na daoine eile chun maireachtáil, agus ní raibh sé i gcónaí ag fáil an méid a bhí de dhóthain aige.

Ach cé go raibh Marc Shasanaigh bocht, bhí sé ina fhear cineálta agus croíúil. Bhí sé i gcónaí ag cabhrú le daoine eile, agus bhí sé i gcónaí ag iarraidh a chuid is fearr a dhéanamh. Níor ghlac sé riamh aon rud ar iasacht, agus níor chonaic sé ach an mhaitheas in daoine eile.

Bhí lá amháin nuair a chuaigh Marc Shasanaigh chuig an bhaile chun bia a iarraidh. Ní raibh sé ag iarraidh mórán, ach a dhóthain chun dul tríd an lá. Ach ní raibh na daoine sa bhaile sásta cabhrú leis. Dúirt siad leis go raibh siad bocht féin, agus nach raibh acu aon rud a thabhairt dó.

Ní raibh Marc Shasanaigh sásta leis na daoine sa bhaile. D'imigh sé as an mbaile, agus níor fhill sé ar ais. Níor chonaic é a thuilleadh riamh.

Cuireann scéal Marc Shasanaigh me i gcónaí ar smaoineamh faoi an tábhacht a bhfuil leis a bheith cineálta agus croíúil. Ní mór dúinn cabhrú le daoine eile, fiú má nach bhfuil muid féin i suíomh iontach. Agus ní mór dúinn i gcónaí a chuid is fearr a dhéanamh, fiú nuair a bhíonn an rud sin deacair.

Is é Marc Shasanaigh sampla maith ar fhear a mhair saol maith. Bhí sé bocht, ach bhí sé saibhir i spiorad. Bhí sé ina fhear cineálta, croíúil agus cabhrach, agus bhí sé i gcónaí ag iarraidh a chuid is fearr a dhéanamh. Is é scéal Marc Shasanaigh scéal a mbeidh mé i gcónaí ag insint, agus is é fianaise ar chumhacht na cineáltachta, an croíúlachta agus an chabhrach.