Marco

மார்கோ, கண்ணாடிக் குளியலறையில் தன்னைக் கண்ட பிரதிபலிப்பை உற்று நோக்கினான்.
அவனுடைய கண்கள் தூக்கமில்லாமல் சிவந்திருந்தன, அவனுடைய முடி என்றுமே இல்லாத அளவுக்குக் கலைந்து கிடந்தது. ஆனால் அவனுடைய முகத்தில் ஒரு சந்தோஷமான புன்னகை கூட இருந்தது.
மார்க்கோ தன்னுடைய சட்டையைச் சரிசெய்து, கண் சிமிட்டும் அழகியைப் பார்த்தார். அவன் கண்ணாடியில் தன்னைத் தானே அடையாளம் காண முடியவில்லை.
முன்பு அவன் ஒரு தீவிரமான கலைஞனாக இருந்தான் - அவனுடைய கலைப்படைப்புகள் வாசலில் நிற்கும் அளவுக்கு எல்லா இடங்களிலும் அங்கீகரிக்கப்பட்டன. ஆனால் இப்போது அவன் வெறும் ஒரு பொம்மைதான், அவனுடைய ஆன்மா அவனை விட்டு வெகு தொலைவில் உள்ளது.
மார்க்கோ கண்ணாடியிலிருந்து விலகி, குளியலறையிலிருந்து வெளியேறினார். அவன் கதவைச் சாத்திவிட்டு, படுக்கை அறைக்குச் சென்றான்.
அவனுடைய மனைவி படுக்கையில் தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். அவளைப் பார்க்கும்போது அவன் மனம் கனத்தது. அவன் அவளைப் பிரியமாக நேசிக்கிறான், ஆனால் அவன் அவளை ஏமாற்றியிருக்கிறான்.
மார்கோ படுக்கையின் விளிம்பில் உட்கார்ந்தான். அவன் தன்னுடைய கைகளை மடியில் மறைத்துக்கொண்டான். அவன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்று ему не было понятно.
தன்னுடைய மனைவியை விட்டுவிட அவனால் முடியாது. அவள் அவனுக்கு எல்லாம். ஆனால் அவன் அவளை ஏமாற்றி விட்டான். அவனால் தன்னுடைய செயல்களுக்காக மன்னிப்பு கேட்க முடியவில்லை.
மார்க்கோ தன்னுடைய கைகளைப் பார்த்தான். அவை நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன. அவன் எழுந்து, படுக்கை அறைக்கு வெளியே சென்றான்.
அவன் வீட்டைச் சுற்றி நடந்தான். அவன் தனது வாழ்க்கையை நினைத்துப் பார்த்தான். அவன் எவ்வளவு முட்டாள் என்று உணர்ந்தான். எல்லாவற்றையும் இழந்துவிடும் அபாயத்தை எதிர்கொண்டு அவன் ஏன் ஒரு தவறைச் செய்தான்?
மார்க்கோ வாசலுக்கு வந்து நின்றான். அவன் தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டான், எனக்கு நானே மன்னிப்பு கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.
அவன் கதவைத் திறந்து வெளியே சென்றான்.