Stenzel była córką nauczyciela muzyki i od najmłodszych lat przejawiała niezwykłe zdolności muzyczne. W wieku 8 lat zaczęła pobierać lekcje gry na fortepianie, a już w wieku 15 lat skomponowała swój pierwszy utwór. Jej talent szybko został zauważony i w 1911 roku rozpoczęła studia w Konserwatorium Muzycznym w Wiedniu, gdzie uczyła się u wybitnych profesorów, takich jak Arnold Schönberg i Anton Webern.
Po ukończeniu studiów Stenzel wróciła do Polski i rozpoczęła karierę jako pianistka i kompozytorka. Jej utwory były wykonywane w całej Europie, a ona sama zyskała uznanie krytyków i publiczności. W 1926 roku została mianowana profesorem w Konserwatorium Muzycznym w Katowicach, gdzie wykształciła całe pokolenie młodych muzyków.
Niestety, kariera Stenzel została przerwana przez wybuch II wojny światowej. Naziści zakazali jej występów i komponowania, a jej utwory zostały zniszczone. Po wojnie Stenzel wróciła do pracy jako pianistka i kompozytorka, ale jej pozycja w świecie muzyki była już inna. Jej muzyka została uznana za "zbyt nowoczesną" i "niezgodną z obowiązującym stylem". Rozżalona i zniechęcona Stenzel zrezygnowała z komponowania i poświęciła się nauczaniu.
Maria Stenzel zmarła w 1988 roku, pozostawiając po sobie spuściznę wspaniałej, ale niedocenionej muzyki. Jej utwory są dziś rzadko wykonywane, ale ci, którzy ich słuchają, są pod wrażeniem ich piękna, złożoności i oryginalności. Stenzel była prawdziwym pionierem w polskiej muzyce i zasługuje na to, by zostać zapamiętana jako jedna z największych kompozytorek XX wieku.
Jej historia jest historią utraconego talentu, zmarnowanego przez wojnę i niesprawiedliwość. Ale jest to również historia nadziei, że pewnego dnia muzyka Stenzel zostanie doceniona i zajmie należne jej miejsce w panteonie wielkich kompozytorów.