Mark Robinson

Die lewe is nie altyd regverdig nie.
Ons weet almal dat dit waar is. Ons sien dit elke dag om ons heen. Ons sien dit in die nuus, ons sien dit in ons eie lewens.
Maar soms is die onregverdigheid so blatant, so onbestaanbaar, dat dit jou asemrowend laat.
Dit is wat gebeur het met Mark Robinson.
Mark is 'n swart man wat in 'n wit wêreld grootgeword het. Hy het grootgeword in die Jim Crow-Suide, waar swart mense as tweederangse burgers behandel is. Hy is grootgemaak om te weet dat hy nie so goed soos wit mense is nie.
Maar Mark het geweier om nederlaag te aanvaar. Hy het hard gewerk en het homself opgewerk tot 'n posisie van sukses. Hy is 'n suksesvolle sakeman, hy is 'n gewilde spreker, en hy is 'n leier in sy gemeenskap.
Tog, ten spyte van al sy suksesse, word Mark steeds getref deur die onregverdighede van die wêreld. Hy sien nog steeds die manier waarop swart mense behandel word, en dit breek sy hart.
Eendag het Mark 'n toespraak by 'n plaaslike skool gegee. Hy het gepraat oor die belangrikheid van onderwys en die belangrikheid om hard te werk. Hy het gepraat oor die belangrikheid om nooit op te gee, maak nie saak hoe moeilik die lewe is nie.
Na sy toespraak het 'n wit vrou na hom toe gekom. Sy het vir hom gesê dat sy van sy toespraak gehou het. Sy het vir hom gesê dat sy dink dat hy 'n goeie rolmodel is vir kinders.
Maar toe het sy iets gesê wat Mark se wêreld op sy kop gekeer het. Sy het vir hom gesê dat sy nie kan glo dat hy 'n swart man is nie. Sy het vir hom gesê dat sy dink dat hy 'n "goeie swart man" is.
Mark was geskok. Hy kon nie glo dat iemand so iets vir hom kon sê nie. Hy het sy hele lewe lank gewerk om die stereotipiese beeld van 'n "swart man" te oorkom. En nou, net toe hy gedink het dat hy suksesvol was, het iemand hom herinner aan die feit dat hy anders is.
Mark het 'n oomblik geneem om sy woede te bedwing. Toe het hy diep asemgehaal en die vrou in die oë gekyk.
"Dankie," het hy stadig gesê. "Ek is bly jy dink ek is 'n goeie man."
Die vrou het geskrik weggestap. Sy kon nie glo dat Mark nie kwaad was nie. Sy kon nie glo dat hy nie beledig was deur haar opmerking nie.
Maar Mark was nie kwaad nie. Hy was nie beledig nie. Hy was net hartseer.
Hy was hartseer omdat die vrou so vol vooroordeel was. Hy was hartseer omdat sy nie kon sien dat hy 'n mens was, net soos sy. Hy was hartseer omdat hy geweet het dat daar miljoene ander mense soos sy is wat ook die slagoffer is van vooroordeel en diskriminasie.
Mark het die vrou agtergelaat en weggestap. Hy het na sy kar toe gestap en ingesit. Toe hy begin ry, het hy trane in sy oë gevoel.
Maar toe hy trane in sy oë gevoel het, het hy ook iets anders gevoel. Hy het hoop gevoel.
Hy het geweet dat hy nie die enigste een is wat deur vooroordeel geraak word nie. Hy het geweet dat daar miljoene ander mense soos hy is wat ook veg vir gelykheid en geregtigheid.
En hy het geweet dat hy nooit moed sou opgee nie. Hy sou nooit ophou veg nie, maak nie saak hoe moeilik die lewe is nie.
Omdat hy weet dat die lewe nie altyd regverdig is nie. Maar hy weet ook dat dit nie ons verskoning is om op te gee nie.
Ons moet almal bly veg vir wat ons glo. Ons moet almal bly veg vir geregtigheid. En ons moet almal bly veg vir 'n beter toekoms.