Michelle Botes

De nasleep van 'n gebroke hart
Ek het haar lankal laas gesien. Dit was die laaste keer wat ek haar gesien het.
Sy was 'n gebroke hart. Ek kon dit in haar oë sien.
Ek het geweet dat die pyn wat sy ervaar het, diep en ondragelik was.
Ek het haar probeer help, maar sy het my weggestoot.
Sy het gesê sy wil alleen wees.
Ek het haar respekteer en haar haar ruimte gegee.
Maar ek kon aan haar dink.
Ek het gewonder hoe sy dit verwerk het.
Ek het gewonder of sy ooit oor hom sou kom.
Ek het gehoop sy wel.
Ek het haar 'n paar weke later weer gesien.
Sy het beter gelyk.
Sy het gesê sy het gehuil, sy het geskree, en sy het gebid.
Sy het gesê sy het alles gedoen wat sy kon om deur die pyn te kom.
Maar die pyn was nog steeds daar.
Ek het haar in my arms vasgehou en haar vertel dat alles reg sou wees.
Ek het haar gesê dat ek vir haar omgee.
Ek het haar gesê dat sy nie alleen is nie.
En met verloop van tyd het sy my geglo.
Sy het my nie weer weggestoot nie.
Sy het my toegelaat om haar te help.
Ek het haar gehelp om die stukke op te tel.
Ek het haar gehelp om haar hart te genees.
Dit was 'n lang en moeilike reis.
Maar ons het dit saam gemaak.
En in die proses het ons nog nader aan mekaar gekom.
Ek is bly dat ek daar vir haar was tydens haar moeilikste tyd.
Ek is bly dat ek haar kon help om deur die pyn te kom.
En ek is bly dat ons vriendskap nog sterker geword het.
Want ek weet dat ek haar vir altyd sal liefhê.
En ek weet dat sy my altyd sal liefhê.