NÁTHANS NEGARRA!

A áille, ghlac mé an chuid is mó le cloígh, mo chroidhe ar fud caite, mar a bhí mé ag féachaint ar an rangadó cuir amach éigin idir Chelsea agus Arsenal. Bhí na himirtíorí uile ag rith go fóillíoch, ag pasáil an liathróid ó duine go duine, ag iarraidh an chúl tosaigh a fháil. Ag an deireadh, chuaigh an cluiche go dtí na scileanna peannailte, agus cuireadh é féin ar an mbarra.

Bhí mé ag cinneadh cé acu a bhí mé ag dul a bhuaic nó a bhuail, nuair a tháinig an chéad chiall dom. Bhí an liathróid ceart os comhair mo chos, agus bhí an cúl tosaigh an-fhainseach. Bhí gach rud sáraithe go foirfe.

"Nathan, bain an chíos!" ag éirigh ón slua. "Bain é!"

Thóg mé anáil domhain, tharraing mé mo shonsa siar, agus lámhach mé an liathróid. Bhí an liathróid álainn, ag eitilt tríd an aer le lámhach gasta. Chuaigh sé díreach i lár an chúl tosaigh, agus fuair an slua ar fad ar siúl.

Bhí mé ar barr an domhain. Bhuaigh mé an cluiche do m'fhoireann. Bhí mé laoch.

Ach ansin, tháinig an dara chiall dom. Cad é má chaill mé an chiall? Cad é má goideann an t-aonad é? Cad é má maireann mé leis seo ar feadh an chuid eile de mo shaol?

Tháinig beagán faitíos orm. Ní raibh mé cinnte cad a dhéanfainn. Ach ansin, chuimhníos mé ar an rud a dúirt mo oide liom riamh. "Nuair a bhíonn an teannas agat, Nathan," a dúirt sé, "déan an rud a bhfuil eagla ort a dhéanamh."

Mar sin a rinne mé. Bhí mé ag buaileadh leis an liathróid.

Fuair an t-aonad é, ach ní raibh sé deifnídeach. Chuaigh an liathróid thar an trasnán, agus bhuaigh mé an cluiche.

Bhí an slua ag dul amú. Bhí mo chomhfoirne ag damhsa ar an bpáirc. Bhí mé ag roinnt fiacla le mo oide, an fear a bhí ag creidiúint ionam ón tús.

Bhí sé mar an scéal is fearr riamh.