Ná Als

Dit het maande geneem, letterlik. Ek het saans vir saans in die hoop gehing, oortuig dat hy nog leef. Ek het die oproepe beantwoord, die boodskappe gelees, en aanhou hoop dat ek die een sou wees om sy stem te hoor. Ek het aanhou wag vir die een oproep wat my wêreld weer heel sou maak. Maar dit het nooit gekom nie. Uiteindelik moes ek die onvermydelike aanvaar: hy was weg.
Die verlies het soos 'n baksteen op my getref. Ek het gedink ek sou dit kon hanteer, maar ek was verkeerd. Die pyn was ondraaglik, die verdriet onbeskryflik. Ek het gevoel soos 'n skip wat op die oop see dryf, sonder roer of seil, net die genade van die golwe om my te rig.
Tyd het stadig verbygegaan, elke dag was 'n stryd. Ek het my probeer vasbyt aan die herinneringe, die goeie tye wat ons saam gehad het. Maar die herinneringe was soos 'n tweesnydende swaard: hulle het my getroos en terselfdertyd my hart gebreek.
Ek het probeer om voort te gaan met my lewe, maar dit het gevoel asof ek 'n stuk van myself verloor het. Ek was nie meer dieselfde persoon nie. Die vreugde en passie wat ek eens gehad het, was weg. Ek het soos 'n skaduwee geleef, 'n spook van my vorige self.
Maar met tyd het ek besef dat ek nie vir ewig in die verlede kon bly woon nie. Ek moes 'n manier vind om verder te gaan, om weer te lewe. Dit was nie maklik nie, maar ek het stadigaan begin om weer die stukkies van my lewe op te tel.
Ek het nuwe vriende gemaak, nuwe stokperdjies gevind, en 'n nuwe doel in my lewe ontdek. Ek het besef dat die lewe nie oor die einde gaan nie, maar oor die reis. En hoewel die reis nou anders was as wat ek beplan het, was dit steeds 'n reis wat die moeite werd was om te neem.
Ek mis hom nog elke dag, maar ek weet dat hy by my is, in my hart. En ek weet dat hy sou wou hê dat ek gelukkig sou wees. Dus leef ek my lewe vir hom, en vir myself. Ek leef 'n lewe wat hy trots sou wees om te sien.
Die verlies van 'n geliefde is 'n moeilike ervaring, maar dit is nie die einde. Dit is 'n begin, 'n kans om 'n nuwe lewe te skep. 'n Lewe wat gevorm word deur die herinneringe aan diegene wat ons verloor het, maar ook 'n lewe vol nuwe moontlikhede en avonture.
Moet nooit moed opgee nie. Hoe donker die pad ook al mag lyk, daar is altyd hoop. Daar is altyd 'n lig aan die einde van die tonnel. En hoewel die reis dalk nie die een is wat jy beplan het nie, is dit steeds 'n reis wat die moeite werd is om te neem.