Ná Caoineadh an-Mharbh, a Pháidí

A mhuintir an tsaoil, tá brón ar mo chroí ag ráiteas na scéalta brónach seo chugaibh an lá seo. Tá Paddy Cole tar éis bheith inár bhfolach, agus tá folamh mór fágtha ina dhiaidh.

Do bhuail mé Paddy den chéad uair i mbarra iomair ag an am seo bliain anuraidh. Bhí sé ina fear mór, láidir, ach bhí croílín rín in a leith. Tharraing sé mé isteach san fhógraíocht go héasca agus chríochnaigh mé ag tabhairt cupán tae leis ar an mbús ar ais abhaile.

Ba chara dearfac é Paddy ó thús go deireadh. Bhí sé i gcónaí sásta cabhrú le duine ar bith a bhí ag iarraidh é, agus bhí sé i gcónaí ann le comhairle nó gearrtha. Go deimhin, is dócha gurb é sin an rud is mó a chailfimid ina dhiaidh: a chroí mór agus a spreagadh neamhshuimithe.

Tá an-chosúil leis an am a chaith mé le Paddy ag obair ar an mbarra iomair. Bhí an-chuid obair chrua a dhéanamh, ach chruthaigh Paddy an-áthas as an obair. Bhí sé i gcónaí ag insint greann nó ag déanamh scéil, agus chaillfí an t-am ina fhochair.

Tá sé an-deacair a chreidiúint nach bhfuil Paddy anseo linn níos mó. Bhí sé chomh lán de bheatha agus anam, agus bheadh sé thar a bheith sásta a bheith inár gcuideachta an lá seo.

Ach níl sé ar siúl. Tá a chuimhne inár gcroíthe, agus beidh a mhuintir agus a chairde i gcónaí ann chun a mhóráil.

Ar dheis Dé go raibh a anam uasal.

Tá Paddy Cole inár gcuimhní go deo.