Ik herinner me nog levendig de eerste keer dat ik naar de Goffert ging. Ik was pas 6 jaar oud en had nog nooit een voetbalwedstrijd gezien. Mijn vader nam me mee naar een wedstrijd tegen Ajax. De sfeer was elektrisch, de tribune zong en danste. Vanaf dat moment was ik verkocht.
In de jaren die volgden, heb ik NEC door dik en dun gesteund. Ik heb de gloriejaren meegemaakt, met het landskampioenschap in 1994 en de bekerwinst in 2003. Maar ik heb ook de mindere tijden gekend, toen de club in de financiële problemen zat en het degraderen naar de Eerste Divisie. Toch ben ik nooit gestopt met geloven in NEC.
Een van de meest memorabele wedstrijden die ik heb gezien, was de bekerfinale in 2003. NEC speelde tegen Vitesse en het was een spannende wedstrijd die uiteindelijk in het voordeel van NEC beslist werd. Het was een magisch moment toen de supporters het veld bestormden en het feest losbarstte. Ik heb nog nooit zo'n eenheid gevoeld als op die avond.
Natuurlijk zijn er ook mindere tijden geweest. Ik kan me nog goed de wedstrijd herinneren tegen FC Utrecht in 2017. NEC verloor met 6-0 en het was een pijnlijk moment voor de club en de supporters. Toch heb ik er nooit aan getwijfeld dat NEC ooit weer op zou staan.
En dat is precies wat er gebeurde. In het seizoen 2022/2023 promoveerde NEC weer naar de Eredivisie. Het was een lange en moeilijke weg, maar het was het allemaal waard. De club is weer terug waar het hoort, op het hoogste niveau van het Nederlandse voetbal.
NEC Nijmegen is meer dan alleen een voetbalclub. Het is een familie. Een plek waar mensen samenkomen, lachen, huilen en samen emoties delen. Ik ben trots om een Nijmegenaar te zijn en ik ben nog trotser om een NEC-supporter te zijn. De rollercoaster aan emoties die ik met deze club heb meegemaakt, is iets wat ik nooit zal vergeten.