New York Marathon 2024: Ren van een leven, of toch niet?

Als ik denk aan de New York Marathon, krijg ik een knoop in mijn maag. Misschien niet de meest enthousiaste manier om te beginnen, maar eerlijk is eerlijk: ik heb een haat-liefdeverhouding met deze race.
De eerste keer: een droom die uitkwam
Drie jaar geleden stond ik voor het eerst aan de startlijn van de New York Marathon. Ik had jarenlang getraind en gedroomd van dit moment. En daar was ik dan, omringd door duizenden andere lopers, klaar om 42,2 kilometer af te leggen door de straten van Manhattan.

De start was overdonderend. Een zee aan mensen die allemaal één doel hadden: de finish halen. Ik werd meegesleurd door de massa en voelde me onoverwinnelijk. De eerste kilometers gingen als vanzelf. Ik genoot van de aanmoedigingen van het publiek en de prachtige skyline. Maar toen sloeg het noodlot toe.
Kilometer 20: de muur
Halverwege de race kreeg ik last van krampen. Ik probeerde ze te negeren, maar het werd steeds erger. Elke stap werd een marteling. Het moment waar ik al die jaren naartoe had gewerkt, leek me door de vingers te glippen.
Ik wilde opgeven. Ik wilde gewoon naar huis en onder de dekens kruipen. Maar ik wist dat ik dat niet kon. Ik had te hard gewerkt om zomaar op te geven. Dus ik zette door, stap voor stap.

De laatste kilometers waren een hel. Maar toen ik eindelijk de finishlijn overschreed, voelde ik een euforie die ik nooit eerder had ervaren. Ondanks alle pijn en moeite was ik erin geslaagd om mijn droom te verwezenlijken.
De tweede keer: een nachtmerrie die uitkwam
Vorig jaar besloot ik om nog een keer de New York Marathon te lopen. Ik dacht dat ik beter voorbereid was, maar ik had het mis.

Vanaf het begin voelde ik me niet goed. Ik had last van maagproblemen en mijn benen waren zwaar. Maar ik wilde niet opgeven, dus ik bleef doorgaan.

Kilometer 35: de totale ineenstorting
Toen ik Central Park inliep, ging het helemaal mis. Ik kreeg een black-out en viel flauw. Ik werd wakker in een ziekenwagen, met een infuus in mijn arm.
De diagnose: uitdroging en ondervoeding.
Ik had te weinig gedronken en gegeten tijdens de race, en mijn lichaam had me gestraft. Ik was diep beschaamd en teleurgesteld. Ik had mezelf overschat en de gevolgen daarvan ondervonden.

Nu, een jaar later, sta ik weer voor een dilemma. Moet ik nog een keer meedoen aan de New York Marathon? Aan de ene kant wil ik mijn revanche nemen, aan de andere kant ben ik bang voor een herhaling van vorig jaar.

Ik weet nog niet wat ik ga doen. Maar wat ik wel weet, is dat de New York Marathon een race is die je nooit vergeet. Of je nu wint of verliest, het is een ervaring die je voor altijd bijblijft.