Noodweer

Wat een weer was dat! Ik heb in heel mijn leven nog nooit zoiets meegemaakt. De wind gierde om het huis en de regen kwam met bakken uit de hemel. Het leek wel alsof de hele wereld aan het vergaan was.

Mijn huis schudde op zijn grondvesten en ik was doodsbang. Ik had het gevoel dat ik elk moment het dak opgezogen zou worden. De elektriciteit was uitgevallen en ik zat in het donker. Ik kon niets anders doen dan wachten en hopen dat de storm snel voorbij zou gaan.

Na een paar uur begon de wind eindelijk te luwen en de regen werd minder heftig. Ik waagde een blik naar buiten en zag dat de straat overstroomd was. Auto's stonden tot hun assen in het water en bomen waren omgevallen.

Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had geen telefoon en kon niemand bereiken. Ik besloot om naar buiten te gaan en te kijken of ik iemand kon helpen.

Toen ik de straat opliep, zag ik een oude vrouw die in het water stond. Ze was helemaal doorweekt en had het duidelijk koud. Ik hielp haar naar haar huis en gaf haar droge kleding.

Ik liep verder en zag nog meer mensen in nood. Ik hielp waar ik kon en sprak met de mensen die hun huizen verloren hadden. Het was hartverscheurend om te zien hoe ze leden.

Tegen de avond was de storm voorbij en was de schade pas echt goed te zien. Huizen waren verwoest, bomen waren ontworteld en straten waren onbegaanbaar. Het was een ramp.

Ik ben dankbaar dat ik de storm heb overleefd, maar ik voel me ook verdrietig voor degenen die hun dierbaren en bezittingen hebben verloren. Deze storm was een wake-up call voor ons allemaal. We moeten ons beter voorbereiden op extreme weersomstandigheden.

Ik hoop dat we uit deze storm lessen trekken en dat we in de toekomst beter voorbereid zijn op noodweer.