Nuair a Chuaigh an Cóngar ó Bhaile

Tá mé ag druidim le leathchéad bliain, agus i rith na tréimhse sin, tá mé tar éis go leor pobail tábhachtach ag fáil bháis. Ach is é bás Jay Slater an ceann is déine a fuair mé.
Bhí Jay ina chara maith dom ó bhíomar óg. Bhíomaimid ag imirt le chéile i pháirc an bhaile, agus bhíomar ag siúl go dtí an scoil le chéile gach maidin. Bhí sé ina duine cúramach agus cineálta, agus bhí sé i gcónaí ann mosglach a chur ar mo aghaidh.
Nuair a chuala mé go raibh sé imithe, bhí mé sáraithe. Ní raibh mé in ann a chreidiúint ar dtús. Bhí sé chomh óg agus chomh sláintiúil. Cá fhada a mhair sé?
Chuir mé ar ceal mo pleananna eile agus chuaigh mé go dtí an t-seirbhís chuimhneacháin aige. Bhí sé amach go maith, agus bhí an áit lán de dhaoine a raibh grá acu dó. Labhair a theaghlach agus a chairde faoi an duine iontach a bhí sé, agus bhí mé ag caoineadh an caillteanas a bhí againn go léir.
Tar éis an t-seirbhís, chuaigh mé amach go dtí an reilig. Bhí Jay curtha ansin, agus thug mé cúpla nóiméad chun smaoineamh air agus déanamh páirte. Bhí sé deacair agam a chreidiúint nach raibh sé beo níos mó.
Tháinig mé abhaile an oíche sin ag brón. Bhí mé sásta go raibh mé in ann bheith ann chun Jay a urramú, ach bhí mé tuirseach freisin. Bheadh Jay ag fáil bháis le fada an lá.
Fuair Jay Slater bás roimh a am. Bhí sé ina dhuine iontach a bhí cairdiúil agus a bhí grá aige dá theaghlach agus dá chairde. Beidh mé ag cailleann go mór é.