Onnistuinut trekkingspoging naar de Everest

Ik was er al jaren naartoe gewerkt. Ik had eindeloos getraind en al mijn centen gespaard. Ik was er klaar voor: trekken naar de Mount Everest.
Maar het liep allemaal mis.
Ik was pas een paar dagen onderweg toen ik ziek werd. Ik had hoogteziekte en voelde me vreselijk. Ik kon niet eten, niet slapen en had het gevoel dat ik ging flauwvallen.
Ik moest terugkeren. Ik was er kapot van, maar ik had geen keus. Ik kon het risico niet nemen.
Ik begon aan de lange terugtocht, maar ik voelde me steeds slechter. Ik werd zwakker en zwakker en kon steeds minder ver lopen.
Uiteindelijk kon ik niet meer. Ik zat vast op een berghelling en wist niet wat ik moest doen.
Ik belde het noodnummer en wachtte. Urenlang. Maar er kwam niemand.
Ik was helemaal alleen.
Toen het donker werd, werd ik overvallen door paniek. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was bang en eenzaam.
Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. Ik hoorde voetstappen.
Ik keek op en zag een groep sherpas naar me toe komen. Ze hielpen me overeind en droegen me terug naar het basiskamp.
Ik was gered.