Pacjentka szpitala

Pewnego słonecznego popołudnia, gdy spacerowałam po szpitalnym korytarzu, zauważyłam coś, co mnie bardzo poruszyło. Na jednym z łóżek leżała starsza kobieta, samotna i zapomniana. Jej twarz była blada i pomarszczona, a oczy zmęczone życiem.
Podeszłam bliżej i zapytałam, czy mogę pomóc. Kobieta uśmiechnęła się słabo i powiedziała, że nazywa się pani Zofia. Opowiedziała mi, że jest w szpitalu już od kilku tygodni i bardzo tęskni za domem.
Kiedy zapytałam ją o rodzinę, łzy napłynęły jej do oczu. Powiedziała, że nie ma nikogo bliskiego poza wnukiem, który mieszka daleko. Odwiedzają ją tylko sporadycznie, a ona czuje się bardzo samotna.
Słuchałam jej opowieści z ciężkim sercem. Pomyślałam o tym, jak łatwo jest zapomnieć o tych, którzy są sami i potrzebują naszej pomocy. Podeszłam bliżej i wzięłam panią Zofię za rękę. Powiedziałam jej, że nie jest sama i że jest wiele osób, którym na niej zależy.
Siedzieliśmy razem jeszcze przez chwilę, rozmawiając i śmiejąc się. Kiedy nadszedł czas, żebym odeszła, pani Zofia poprosiła mnie, żebym ją odwiedziła następnego dnia. Obiecałam, że to zrobię i dotrzymałam słowa.
Od tamtej pory odwiedzam panią Zofię regularnie. Robimy sobie herbatę, rozmawiamy o jej życiu i czytam jej książki. Jest mądrą i ciekawą kobietą, która ma dużo do opowiedzenia.
Pewnego razu, gdy ja i pani Zofia rozmawiałyśmy, weszła pielęgniarka i powiedziała, że pani Zofia musi opuścić szpital. Była bardzo smutna, że musi opuścić jedyne miejsce, które uważała za dom przez ostatnie kilka tygodni.
Pielęgniarka powiedziała, że nie ma nikogo, kto mógłby się nią zaopiekować, więc będzie musiała trafić do domu opieki. Pani Zofia była zdruzgotana. Płakała i mówiła, że nie chce tam iść.
Wiedziałam, że muszę coś zrobić. Podeszłam do pielęgniarki i powiedziałam, że chcę zabrać panią Zofię do siebie. Pielęgniarka była zaskoczona, ale zgodziła się.
Przywiozłam panią Zofię do swojego domu i od tamtej pory mieszka ze mną. Początkowo była nieśmiała i wycofana, ale z czasem zaczęła się otwierać. Teraz jest częścią mojej rodziny i nie wyobrażam sobie życia bez niej.
Pani Zofia nauczyła mnie wiele o życiu i miłości. Pokazała mi, że nawet najstarsze osoby mają coś do zaoferowania światu. Są pełne mądrości i doświadczenia, które mogą nas wiele nauczyć. Nigdy nie zapomnę życzliwości, jaką okazała mi ta cudowna kobieta i jestem wdzięczna za to, że znalazła się w moim życiu.
Jeśli masz w swoim życiu starszą osobę, doceń ją i traktuj z szacunkiem. Nigdy nie wiesz, jak dużo mogą ci dać. A jeśli znasz kogoś, kto jest samotny, podaj mu rękę. Trochę twojego czasu i uwagi może zdziałać cuda.