Papa, stop met zingen!

De kinderen waren klaar met het gekakel van hun vader. Die avond keken we als gezin naar de wedstrijd FC Twente - Manchester United. De wedstrijd was spannend, maar het commentaar van mijn vader was ronduit vervelend. Hij zong liedjes, deed de spelers na en maakte grappen die niemand begreep.

Mijn oudste dochter, die al een tijdje ongemakkelijk op de bank zat, kon het niet langer verdragen. "Papa, stop met zingen!", riep ze. Haar stem was luid en duidelijk, en het geluid van mijn vaders zang stierf abrupt uit.

Ik lachte. Het was inderdaad een beetje vervelend, maar ik moest ook toegeven dat het grappig was. Mijn vader keek me met een blik van valse verontwaardiging aan. "Wat is er mis met mijn zang?", vroeg hij.

"Het is niet zo goed, papa", zei mijn man droogjes.

Mijn vader schudde zijn hoofd. "Ik ben een geboren entertainer. Jullie missen gewoon de grootsheid." De kamer barstte uit in gelach.

De wedstrijd ging verder. FC Twente speelde met veel passie en vastberadenheid, maar Manchester United was te sterk. Toch was het een avond om nooit te vergeten. We hadden samen gelachen, geschreeuwd en herinneringen gemaakt. En ook al was mijn vaders commentaar misschien niet altijd even geweldig, het voegde zeker een unieke charme toe aan de avond.

Na de wedstrijd konden we het niet laten om mijn vader nog een beetje te plagen. "Dus, papa", zei ik, "hoe was je zangavond?"

Hij glimlachte en zei: "Het was fantastisch. Ik heb mijn publiek aan het lachen gebracht, en dat is alles wat een artiest verlangt." We lachten weer, en ik realiseerde me dat, hoewel zijn stem misschien niet perfect was, zijn liefde voor zijn familie dat wel was.