Paris Brest

Annem, kendi yaptığı Paris Brest'leri o kadar güzel yapardı ki, hiçbir pastanede bulamazdım. Kabarık ve çıtır çıtırdır, kreması o kadar hafifti ki ağzımda dağılırdı. Paris Brest'leri o kadar seviyordum ki, doğum günümde annemden sadece Paris Brest pasta yapmasını isterdim.

Yıllar geçti, ben büyüdüm, annem yaşlandı. Artık eskisi gibi Paris Brest pasta yapamaz oldu. Ama ben, onun o lezzetli tadını unutamıyorum. Geçen hafta, annemi ziyaret ettim ve ona Paris Brest pasta yapmasını rica ettim. İlk başta tereddüt etti, ama sonunda kabul etti.

Annemle birlikte mutfağa girdik ve Paris Brest pasta yapmaya başladık. Hamuru yoğururken, çocukluğumdaki o güzel anıları hatırladım. Annem, hamuru yoğururken o kadar özenli ve dikkatliydi ki, sanki dünya onun için durmuştu.

Hamuru kabarması için beklerken, kremayı hazırladık. Annem, kremayı o kadar ustalıkla yaptı ki, içindeki her bir damla vanilyanın tadını alabiliyordum. Krema bittikten sonra, hamuru fırına verdik ve beklemeye başladık.

Hamur pişerken, mutfağın içinde dolaştım. Her köşe başında, çocukluğumdan kalma bir hatıra vardı. Annemle birlikte yaptığımız yemekler, ailece geçirdiğimiz mutlu anlar... Hepsi gözümün önünden geçti.

Hamur piştikten sonra, onu ikiye bölerek arasına kremayı sürdük. Sonra da pudra şekeri serpip, üzerine badem dilimleri ekleyerek süsledik. Paris Brest pastamız sonunda hazırdı!

Pastayı ilk ısırdığımda, çocukluğumdaki o tadı yeniden aldım. Hamurunun çıtırlığı, kremasının hafifliği... Hepsi mükemmeldi! Annem, seneler sonra yaptığı o Paris Brest pasta ile beni çocukluğuma götürdü.

O günden sonra, her Paris Brest pasta yediğimde, annemi ve çocukluğumu hatırlıyorum. O lezzetli pasta, sadece bir pasta değil; benim için bir anı, bir duygu ve bir sevgi ifadesi.