Paul Galvin

Aistear linne sa bhaile ar shiúl suas ó Sráid an Mhargaidh i Maigh Nuad. Bhí mé ar mo mochthuras ar maidin shamhraidh, ag éisteacht le guthanna na n-éan ag canadh, agus ag féachaint ar an ngrian ag taitneamh ar théaduibh na cathrach. Bhí cuma forásach orm, agus bhí mé ag smaoineamh ar na deiseanna a bhí linn sa saol.

Agus ansin a chonaic mé é – Paul Galvin. Bhí sé ag seasamh ar an gcornóg, ag caitheamh brístí uaine agus léine gheal. Bhí sé ag caitheamh grinn orm, agus b'fhada an t-am ó chonaic mé é den uair dheireanach.

Rith mé suas chuige agus bhuail mé ar a ghualainn. "Paul Galvin!" a dúirt mé. "Nach maith é tú a fheiceáil!"

Thit sé ag gáire. "Ah, dia duit, a chara!" a dúirt sé. "Conas atá tú?"

Inaist mé dó go raibh mé go maith, agus go raibh mé ag triall ar an obair.

"Go maith," a dúirt sé. "Tá mé ag triall go dtí an siopa chun cúpla rud a fháil le haghaidh mo bhéile."

Thóg mé suas an tairiscint le dul isteach san siopa leis. Agus mar a bhíomar ag siúl, d'inis sé dom go raibh sé ag fáil blianta beaga ina dhiaidh, agus go raibh sé ag smaoineamh ar éirí as an pheil.

Bhí brón orm é a chloisteáil ag rá seo, ach d'aontaigh mé leis go raibh sé ceart dó é a dhéanamh nuair a bhí an t-am ceart.

Agus ansin thugamar faoi deara go raibh muid ag an siopa. Chuamar isteach le chéile, agus chuir Paul Galvin cúpla rud le haghaidh a bhéile sa bháiste. Ag an gcuntar, d'fhiafraigh sé díom an raibh mé ag teacht cupán caife leis.

Chomh maith leis an gcaife, chuaigh muid suas go dtí an pháirc ar bharr an siopa. Bhí an lá breágh, agus suíomar síos ar bhinse chun an caife a ól.

Labhramar ar an saol, ar an pheil, agus ar na daoine a bhíomar ag aithne. Bhí sé cosúil le seanchara a bheith ag caint le chéile, agus bhí mé ag taitneamh mór as an chuideachta a bhí ann.

Agus ansin, ag an uair a bhíomar ar tí dul, chuir Paul Galvin ceist orm nach raibh mé ag súil léi.

"An mbeadh fonn ort dul amach le haghaidh caife liom tráth éigin?" a dúirt sé. "Is breá liom níos mó a fhoghlaim ort."

Bhí mé iontas orm, ach bhí mé ag smaoineamh arís ar an cuma forásach a bhí orm nuair a chonaic mé é ar an gcornóg. Bhí sé ceart agam an deis seo a ghlacadh.

"Is maith liom é," a dúirt mé. "Tabharfaidh mé glaoch ort."

Agus ansin d'fág sé slán dom agus chuaigh sé ar a bhealach. Agus mar a bhí mé ag féachaint ar a dhiaidh ag dul uainn, b'fhada an t-am ó chonaic mé é ag imeacht, agus ní raibh aon rud amháin athraithe. Bhí sé fós an fear céanna a bhí ag seasamh ar an gcornóg tamall roimhe sin, ag caitheamh brístí uaine agus léine gheal.

Ach an uair seo, bhí sé ag dul uainn, agus ní raibh a fhios agam cathain a bheinn ag feiceáil arís é.