Plane crash o isang kuwentong hindi makalimutan

Minsan sa aking buhay, nakaranas ako ng isang kaganapan na hindi ko aakalain na mangyayari sa akin. Ito ay isang karanasan na nag-iwan ng malalim na bakas sa aking isipan at isang kuwento na aking ibabahagi hanggang sa huling araw ng aking buhay.

Nangyayari ito sa isang mainit na araw ng tag-init, at ako ay nasa isang business trip papuntang Japan. Sumakay ako sa eroplano, umaasa sa isang maayos at nakakarelaks na paglalakbay. Gayunpaman, ang kapalaran ay may ibang plano para sa akin.

Maya-maya pagkatapos ng pag-take off, nagsimula kaming maranasan ang malubhang turbulenys. Ang eroplano ay yumanig nang marahas, na parang laruan sa mga kamay ng isang higante. Ang mga pasahero ay nagsisigawan at nagdarasal, ang takot ay nakapinta sa kanilang mga mukha.

Bigla, may narinig kaming malakas na pagsabog. Ang ilaw ay kumurap at ang eroplano ay bumagsak bigla. Narinig ko ang mga tao na sumisigaw at nakita ko na may usok na nagpapalantad sa cabin. Sa mga sandaling iyon ng kaguluhan at takot, nagtatapos na ang lahat.

Hindi ko alam kung paano, ngunit nakahawak ako sa aking upuan at nagdasal para sa kaligtasan. Ang eroplano ay bumulusok nang bumulusok, at sa isang iglap, nag-crash kami sa lupa.

Nang natauhan ako, natagpuan ko ang sarili ko na nakahiga sa mga labi ng eroplano. Ako ay sugatan at disoriented, ngunit buhay ako. Tumayo ako at sinimulan kong hanapin ang iba pang mga nakaligtas.

Habang naglalakad ako sa mga nakakalat na bahagi ng eroplano, nakita ko ang mga pasahero na nasugatan at namamatay. Tunay na nakakabagbag-damdamin ang saksihan ang ganitong eksenang puno ng pagdurusa at pagkawala.

Sa wakas, nakahanap ako ng isang grupo ng mga nakaligtas na nagbibigay ng tulong sa bawat isa. Nang magkasama, naglakad kami papalayo sa lugar ng pag-crash, naghahanap ng kaligtasan at tulong.

Ang karanasang ito ay nag-iwan ng malalim na peklat sa aking kaluluwa. Ito ay isang paalala ng kahinaan ng buhay at ng kahalagahan ng pagpapahalaga sa bawat sandali. Nakatulong din ito sa akin na pahalagahan ang mga ugnayan sa aking mga mahal sa buhay at ang kahalagahan ng pagiging handa para sa anumang maaaring ihagis sa akin ng buhay.

Hanggang ngayon, patuloy kong binabalikan ang karanasang ito na may halo ng takot at pasasalamat. Ito ay isang kuwento na hindi ko malilimutan, isang kuwento ng kaligtasan at pagkawala, isang kuwentong nagpaalala sa akin na ang buhay ay mahalaga at dapat pahalagahan.