Scott-boland

என்னிடம் ஒரு அற்புதமான கதை உண்டு. எனக்கு அது மிகவும் பிடிக்கும், அதேசமயம் பயமும் இருக்கிறது.

இது என்னுடைய கதையின் ஆரம்பம். நான் சிறிதாக இருந்தபோது, ​​எங்கள் குடும்பம் ஒரு புதிய வீட்டிற்கு மாறியது. ஒரு பெரிய பின் முற்றம் இருந்தது, அங்கு நான் மற்றும் என் சகோதரர்கள் அடிக்கடி விளையாடுவோம்.

ஒரு நாள், நான் தனியாக பின் முற்றத்தில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். நான் என் பந்துடன் பிடித்துக்கொண்டிருந்தபோது, ​​அது வேலியின் அப்பால் பறந்து சென்றது.

நான் வேலியைத் தாண்டி என் பந்தை எடுக்கத் தொடங்கினேன், ஆனால் நான் சென்றபோது, ​​வேலியின் பின்னால் ஒரு பெரிய, கருப்பு நாயைக் கண்டேன்.

நான் பயந்து உறைந்து போனேன். நாய் என்னைக் கண்டதும், அது என்னை நோக்கி குரைக்க தொடங்கியது.

நான் பின்வாங்க முயற்சித்தேன், ஆனால் நாய் என்னைத் தொடர்ந்து பின்தொடர்ந்தது. நான் சத்தமாகவே கதறினேன்.

திடீரென, நான் ஒரு பெரிய இரைச்சலைக் கேட்டேன். நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது, ​​என் தந்தையைக் கண்டேன், அவர் வேலிக்குள் குதித்து நாயின் கவனத்தைத் திசை திருப்பினார்.

நான் விரைவாக வேலியைக் கடந்து என் தந்தையிடம் ஓடினேன். நாய் என்னைத் தாக்காததற்கு நான் மிகவும் நிம்மதி அடைந்தேன்.

இந்த நிகழ்வு என் வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அன்றிலிருந்து, எனக்கு நாய்கள் பிடிக்கவில்லை. நான் ஒரு நாயைக் கண்டால் இன்னும் பயப்படுகிறேன்.

ஆனால் நான் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும். நான் இப்போது என் குழந்தைகளுக்கு இந்தக் கதையைச் சொல்லும்போது, ​​அவர்கள் சிரிக்கிறார்கள். அவர்கள் நாய்களுக்கு பயப்படுவதில்லை. அவர்கள் என்னைப் போல் அதை ஒரு பொக்கிஷமாக நினைக்கவில்லை.