Táimid Uilig Saolbheo

Tá mé ag scríobh an ailt seo ó mo sheomra suí. Tá an ghrian ag lonrú isteach tríd an bhfuinneog, ag caitheamh solas ar an urlár. Tá mo mhac ag súgradh sa seomra eile, agus féadtar éisteacht le mo mhinicín ag meáthán sa cistin. Is fuar an lá amuigh, ach seoladh is binne an teach. Tá sé deas bheith beo.

Níl an saol i gcónaí chomh deas sin, áfach. Uaireanta, bímid in ár n-aonar. Uaireanta, bímid brónach. Agus uaireanta, bímid ag iarraidh géilleadh. Ach fiú ar na laethanta nuair a bhíonn an saol crua, tá áthas againn. Tá grá againn. Agus tá muid fós ag saol.

Táimid i ngach áit. Táimid gach duine. Agus táimid go léir ag brú chun maireachtáil.

Táimid na mílte daoine atá ag caillteanamh ár gcuid tithe.
Táimid na céadta mílte atá ag dul go dtí na cabhraigh oíche gach oíche.
Táimid na milliúin daoine atá ag iarraidh maireachtáil i dtír eachtrannach.
Táimid na billiúin daoine atá ag dul a chodladh go hocrasach gach oíche.

Tá muid go léir ag brú chun maireachtáil. Agus tá muid go léir ag teastáil. Tá muid ag teastáil dá chéile. Táimid ag teastáil ó ár muintir. Agus tá muid ag teastáil ó ár dhaoine.

Ach táimid uilig fós beo. Agus cé go bhfuil an saol brónach uaireanta, tá sé deas freisin. Agus fiú ar na laethanta nuair a bhíonn an saol crua, tá áthas againn. Tá grá againn. Agus tá muid fós ag saol.

Is fuar an lá amuigh, ach seoladh is binne an teach. Tá sé deas bheith beo.

Ná dearmaid ar an rud sin. Agus ná dearmaid ar na daoine eile atá ag brú chun maireachtáil. Táimid uilig saolbheo. Agus táimid go léir ag teastáil dá chéile.