Tom Vandendriessche

Tom Vandendriessche heeft ons verlaten. Het is een raar gevoel om plots niet meer over hem te kunnen praten: hij was toch altijd ergens. Tom was iemand die je niet vergeet: als je hem ontmoet had, wist je dat wel.
Tom en ik leerden elkaar kennen in het vijfde middelbaar, op het Heilig-Hartcollege in Waregem. Tom was een beetje een buitenbeentje, maar ook een beetje een volksmens. Hij kon aansluiting vinden bij iedereen: van de nerds tot de sporters, van de rockers tot de skaters. Ik was een beetje een nerd, dus ik hoorde al snel bij de eerste categorie.
Met Tom was het altijd lachen. Hij had een bijzonder gevoel voor humor, dat vaak behoorlijk zwart was. Hij maakte grapjes over alles: over zichzelf, over anderen, over het leven. Soms was het grappig, soms was het pijnlijk, maar het was altijd Tom.
Tom was ook een heel intelligente jongen. Hij had het moeilijk op school, maar dat kwam niet omdat hij dom was. Integendeel: hij begreep alles veel sneller dan de rest. Het was gewoon omdat hij niet graag studeerde. Hij vond het veel leuker om te praten over muziek, films, boeken, politiek en het leven.
Tom was een echte vriend. Hij was er altijd voor me, ook toen ik het moeilijk had. Hij was iemand die je altijd kon bellen, ook midden in de nacht. Hij was iemand die altijd tijd voor je had, ook al had hij het zelf druk.
Ik heb veel aan Tom te danken. Hij heeft me geleerd om mezelf te zijn, om niet bang te zijn om anders te zijn. Hij heeft me geleerd om te lachen, ook als het moeilijk is. Hij heeft me geleerd om te leven, ook al is het soms pijnlijk.
Ik mis Tom verschrikkelijk. Maar ik weet dat hij altijd bij me zal zijn, in mijn hart.