Als de wereld woedt, bevind ik me hier, duizenden kilometers verwijderd van het geweld in Oekraïne, mijn hart zwaar van verdriet en woede. Ik kan alleen maar toekijken hoe een volk dat eens trots en vrij was, nu vecht voor zijn overleving.
Ik kan het beeld niet uit mijn hoofd krijgen van de moeders die hun kinderen huilend in hun armen houden, de families die alles verloren hebben en de soldaten die hun leven wagen om hun land te beschermen. Hun moed is ontroerend, hun strijd inspirerend.
Maar hun strijd is ook een menselijke tragedie. Een tragedie die ons allen zou moeten raken, ongeacht waar we vandaan komen. Dit is niet alleen een kwestie van politiek of geopolitiek; het gaat om mensenlevens die op brute wijze worden weggevaagd.
Ik kan niet anders dan me afvragen wat ik kan doen om te helpen. Ik kan geen geld opbrengen, ik kan niet naar het front gaan. Maar ik kan mijn stem laten horen, ik kan mensen bewust maken van het lijden van het Oekraïense volk.
Deze oorlog is een aanslag op onze menselijkheid. Het is een herinnering aan de duisternis die nog steeds in de wereld schuilt. Maar het is ook een oproep tot actie. We kunnen niet machteloos toezien hoe dit geweld voortduurt. We moeten samenkomen, onze stemmen verheffen en eisen dat er een einde komt aan dit conflict.
Oekraïne heeft onze hulp nodig. Niet morgen, maar nu. Laten we niet wachten tot het te laat is. Laten we vandaag nog in actie komen en eisen dat deze waanzin stopt. Laten we samen een einde maken aan Ukraine Foot.
Enkele manieren om te helpen:
Samen kunnen we een verschil maken. Laten we niet wachten. Laten we vandaag nog handelen.