Sa likod ng mga pader ng aklat na halos naubos na sa pag-iikot ko, tanging isang salita ang patuloy na bumabalik sa akin: Utopia.
Sa una kong pagkabasa ng salitang iyon, agad akong nakaramdam ng pang-akit. Katulad ng isang sirena, binibighani nito ang aking imahinasyon tungo sa isang lugar kung saan ang lahat ay perpekto.
Ngunit habang mas malalim akong nakikilala ang salitang iyon, mas natanto ko na hindi ito isang simpleng lugar. Ito ay isang mithiin, isang pangarap na tila imposibleng abutin.
Sa mga pahina ng mga nobela at pelikula, madalas nating nakikita ang mga pagtatangka na lumikha ng mga utopia. Ngunit palagi itong nagtatapos sa pagkabigo. Ang mga tao ay masyadong makasarili, masyadong makasalanan upang mamuhay nang magkatabi nang mapayapa.
Ngunit kahit na alam ko ito, hindi ko mapigilang mangarap ng Utopia. Isang lugar kung saan walang gutom, walang kahirapan, at walang karahasan. Isang lugar kung saan ang lahat ay pantay at nabubuhay nang magkakasuwato.
Alam kong maaaring ito ay isang walang katuturang panaginip. Ngunit naniniwala ako na mahalagang magkaroon ng mga pangarap. Pinag-aalab nila ang ating mga puso at nagbibigay sa atin ng pag-asa sa mga madilim na araw.
Kaya't patuloy akong mangangarap ng Utopia. Ng isang lugar kung saan ang lahat ay posible.
At kung minsan, kapag wala akong magawa sa gabi, inilalabas ko ang aking mga kulay na lapis at gumuguhit ng isang mapa ng Utopia. Ito ay isang lugar na may matataas na bundok at malawak na kagubatan. Isang lugar na may malinaw na ilog at luntiang parang.
Ito ay isang lugar kung saan gusto kong pumunta balang araw. Isang lugar kung saan maaari akong mamuhay nang mapayapa at maligaya.