Venom: The Last Dance

Een griezelig afscheid van een iconisch duo

Als je donderslagen bij heldere hemel gewend bent, dan weet je vast ook wel dat ik niet tevreden was met Venom: Let There Be Carnage. De film was een chaotische puinhoop, vol met personages die ik niet kon uitstaan en een plot dat op zijn zachtst gezegd een lachertje was.

Voordat jullie me met digitale rotten tomaten gaan gooien, geef ik toe dat ik wel een zwak heb voor de Venom-films. Tom Hardy's optreden als de titulaire symbiont is een van de weinige lichtpuntjes in deze anders zo duistere franchise. Dus toen ik hoorde dat er een derde film aankwam, was ik voorzichtig optimistisch.

Maar helaas was Venom: The Last Dance weer een teleurstelling. De film probeert de fouten van zijn voorganger te corrigeren, maar slaagt er daar niet in. De plot is nog steeds een allegaartje, de personages zijn nog steeds onuitstaanbaar en de actie is nog steeds zo chaotisch dat je er hoofdpijn van krijgt.

Eén van de grootste problemen met Venom: The Last Dance is dat het voelt alsof de makers niet wisten wat ze met het personage moesten doen. Venom is een complex karakter met een rijke geschiedenis in de strips, maar de films hebben hem neergezet als een domme, onhandige grappenmaker. Dit is een enorm onrecht aan het personage, en het is een van de redenen waarom de films zo'n teleurstelling zijn.

Maar oké, genoeg geklaagd. Laten we het hebben over de enige goede dingen in Venom: The Last Dance. Tom Hardy is nog steeds een plezier om naar te kijken als Venom, en de film bevat een aantal geweldige actiescènes. Helaas zijn deze momenten te weinig en te ver uit elkaar om de film te redden.

Als je een fan bent van de Venom-films, dan zul je misschien Venom: The Last Dance kunnen waarderen. Maar voor de rest van ons is het een veilige aanrader om te skippen. De film is een teleurstelling, en hij bewijst dat de Venom-franchise beter af is zonder mij.