Wilno

Ach, Wilno, mijn Wilno, een stad die in mijn hart leeft, hoewel ik al vele jaren weg ben. Ik kan nog steeds de geur van versgebakken brood uit de plaatselijke bakkerijen ruiken, de klanken van voetstappen op de geplaveide straten horen en het gevoel van het koude winterweer op mijn gezicht voelen.
Ik groeide op in Wilno, in een klein appartementje in de oude stad. Mijn ramen keken uit op de rivier de Neris en ik bracht veel tijd door met spelen in de parken langs de oevers. De stad was toen nog onderdeel van Polen, en ik herinner me dat ik de Poolse vlag elke dag op het stadhuis zag wapperen.
Na de oorlog werd Wilno onderdeel van Litouwen. Het was een moeilijke periode voor de stad en veel mensen verlieten hun huizen. Mijn familie en ik waren een van degenen die bleven, en ik ben dankbaar dat we dat deden. Wilno is een prachtige stad, rijk aan geschiedenis en cultuur, en ik ben trots om een Wilnianin te zijn.
Ik ben al vele jaren niet meer in Wilno geweest, maar ik hoop ooit terug te keren. Ik zou graag de oude stad weer zien, langs de rivier wandelen en een kop koffie drinken in een van de gezellige cafés. En natuurlijk zou ik graag mijn familie en vrienden zien die daar nog steeds wonen.
Tot die tijd zal ik de herinneringen aan mijn jeugd in Wilno koesteren. Het is een stad die altijd een speciaal plekje in mijn hart zal innemen.