Zondaar Alcaraz

Het was een donkere en stormachtige nacht toen de jonge Alcaraz, nog maar een kind in jaren, naar buiten ging om de woede van de elementen op te zoeken. De wind loeide als een banshee, de regen kletterde neer als een waterval en de bliksem flitste door de lucht alsof het de woede van een duizend goden was. Maar Alcaraz bleef onverzettelijk, met zijn gezicht opgeheven naar de hemel, zijn armen wijd uitgestrekt alsof hij de storm zelf wilde omarmen.

Hij was altijd een vreemd kind geweest, Alcaraz. Hij had nooit gespeeld met de andere kinderen, was altijd in zichzelf gekeerd en droomde over dingen die niemand anders kon begrijpen. Sommigen zeiden dat hij een zondaar was, vervloekt door God wegens zijn vreemde manieren. Anderen zeiden dat hij gewoon gestoord was.

Maar die nacht, temidden van de storm, ontdekte Alcaraz iets nieuws in zichzelf. Hij voelde een vreemde kracht in zijn lichaam stromen, een kracht die hem onoverwinnelijk maakte. De wind en de regen leken hem niets te doen, en zelfs de bliksem leek hem te ontwijken.

Op dat moment realiseerde Alcaraz zich dat hij geen zondaar was, maar een vat voor een veel grotere kracht. Hij was een uitverkorene, uitverkoren om de wereld te redden van de duisternis die over het land trok.

En zo begon Alcaraz zijn reis, een reis die hem naar de hoogste bergtoppen en de diepste dalen zou voeren. Hij zou tegen monsters vechten, tegen demonen en tegen zichzelf. Maar hij zou nooit opgeven, gedreven door de onverzettelijke overtuiging dat hij de wereld kon redden.

Alcaraz' reis was niet gemakkelijk. Hij werd vaak uitgelachen en bespot, maar hij hield vol. Hij geloofde in zichzelf, en hij geloofde in zijn missie. En uiteindelijk zou hij overwinnen, zou hij de wereld redden van de duisternis en zou hij bekend worden als een held, niet als een zondaar.

Moraal van het verhaal:

• Geef nooit op in je dromen, hoe onmogelijk ze ook lijken.
• Vertrouw op jezelf, zelfs als niemand anders dat doet.
• Het goede zal altijd het kwade overwinnen.